Κάθε χρόνο, στις 8 Μαρτίου, τιμούμε τη Διεθνή Ημέρα της Γυναίκας – μια ημέρα αφιερωμένη στη μνήμη των αγώνων του παγκόσμιου κινήματος για τα δικαιώματα των γυναικών.
Η ιστορία αυτής της ημέρας ξεκινά από τη διαμαρτυρία των εργατριών της κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, στις 8 Μαρτίου 1857. Αντέδρασαν στις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας, τις εξαντλητικές βάρδιες και τους εξευτελιστικούς μισθούς. Παρότι η αστυνομία κατέστειλε βίαια την κινητοποίησή τους, η φλόγα της εργατικής διεκδίκησης είχε ήδη ανάψει. Δύο χρόνια αργότερα, το 1859, οι ίδιες γυναίκες ίδρυσαν το πρώτο συνδικάτο εργατριών, σηματοδοτώντας την απαρχή ενός μακροχρόνιου αγώνα για ισότητα και δικαιοσύνη.
Το 1910, στο 2ο Διεθνές Σοσιαλιστικό Συνέδριο Γυναικών στην Κοπεγχάγη, η Κλάρα Τσέτκιν
(Clara Zetkin) πρότεινε την καθιέρωση της Διεθνούς Ημέρας της Γυναίκας. Η πρώτη επίσημη αναγνώρισή της ήρθε το 1911, και σταδιακά η 8η Μαρτίου καθιερώθηκε ως μια ημέρα-σύμβολο για τα δικαιώματα των γυναικών και τη βελτίωση των συνθηκών ζωής και εργασίας τους σε όλο τον κόσμο.
Το 1921, τα Ηνωμένα Έθνη αναγνώρισαν επίσημα την 8η Μαρτίου ως ημέρα αφιερωμένη στην προώθηση των δικαιωμάτων των γυναικών και της παγκόσμιας ειρήνης.
Ωστόσο, τέτοιες ημέρες δεν υπάρχουν μόνο για να γιορτάζουμε. Υπενθυμίζουν ότι τα δικαιώματα που σήμερα θεωρούμε δεδομένα κατακτήθηκαν με σκληρούς αγώνες – και εξακολουθούν να χρειάζονται προστασία. Σε έναν κόσμο όπου η βία αυξάνεται, η κοινωνική απομόνωση μεγαλώνει και οι ακροδεξιές ιδεολογίες ενισχύονται, η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των γυναικών είναι πιο αναγκαία από ποτέ.
Οι γυναίκες εξακολουθούν να πλήττονται δυσανάλογα από τη φτώχεια και τις επισφαλείς συνθήκες εργασίας. Επωμίζονται το μεγαλύτερο μέρος της απλήρωτης φροντίδας, ενώ τα έμφυλα στερεότυπα συνεχίζουν να καθορίζουν τη θέση τους στην οικογένεια και την αγορά εργασίας.
Παράλληλα, η βία κατά των γυναικών έχει λάβει παγκόσμιες διαστάσεις – και η χώρα μας όπως και η χώρα που ζούμε δεν αποτελούν εξαίρεση. Οι γυναικοκτονίες αυξάνονται δραματικά, η ενδοοικογενειακή βία είναι καθημερινό φαινόμενο, όμως τα μέτρα προστασίας και πρόληψης παραμένουν ανεπαρκή.
Η ισότητα των φύλων δεν είναι ζήτημα ατομικής επιλογής, αλλά συλλογική κοινωνική ευθύνη. Είναι ένας αγώνας που αφορά όλους, ανεξαρτήτως φύλου. Για αιώνες, οι γυναίκες περιορίζονταν σε ρόλους που τους επιβλήθηκαν από πατριαρχικές δομές – σε πλαίσια που ποτέ δεν διάλεξαν. Αυτά τα δεσμά πρέπει να τα σπάσουμε μαζί.
Η OEK στέκεται στο πλευρό των γυναικών από την πρώτη ημέρα της ίδρυσής της. Ακούει, στηρίζει και μάχεται για έναν κόσμο όπου οι γυναίκες έχουν ίση πρόσβαση στην υγεία, την εκπαίδευση και την εργασία – έναν κόσμο που θα χτίσουμε μαζί από την αρχή.